Kimse dünyaya kazık çakmaz,Er geç göcecek, kendine insan diyen herkes,O yüzdendir belki ,kendimizi hiçbiryere ait hissetmeyişimiz.Ve hep bir tarafı eksik.Bütünü tamamlayacak olan ölümdür .Ağlayarak geldiğimiz dünyadan ne hikmetse yine ağlayarak gideriz çoğu zaman, Ve hatta ağlatarak bu defa sevdiklerimizi.Ne zaman ölümü düşünürsek asla hazır hissetmeyiz kendimizi,hep yapacak birşeyler vardır, hep daha bitirilmesi gereken işler.Hep erteleriz bu düşünceyi,Yarıda bırakmak hoşumuza gitmez çünkü. O yüzden bilincimizin en ucra köşelerine yollarız bu fikri zihnimizin.Ölüm soğuk ve tatsızdır.Ağzımızın tadı bozulmasın isteriz ama işler umduğumuz gibi gitmez.
Ölüm belli aralıklarla hatırlatmayı sever kendini.Bu aralıkla rçocukken daha seyrektir,yaş ilerledikçe ise sıklaşır.Vakti hızla gelen bir trenin, gürültüsünün giderek daha net duyulması gibi.Bize gelmeden bazen ,uzaktan hayatına tanık olduklarımıza uğrar ve biz hafif bir iç çeker, rahmet dileriz Tanrı’dan, bazen yakınımıza uğrar,çok yakınımıza ,o kadar ki bu ziyaret çok dokunur bize,ağlatır,dağlar içimizi.Ölüm gelir ve en akınımızdakini alır bir gün, hiçbirşey eskisi gibi olmaz o andan sonra.O günü kalbimize not ederiz, Yıllar geçse de üstünden, unutamayız asla.Deneriz belki unutmayı ama olmaz.Kimi zaman eski bir fotoğraf, kimi zaman bir şarkı ve kimi zaman da rüyalarımız hatırlatır bize.Anılar zihnimizde berraklaşır, hatalarımızı düşünürüz, asla gerçekleştiremediğimiz hayallerimiz için derin bir iç çekeriz,Ve güzel anlar, onlar güzel bir gülümsemeyle, yüzümüzdeki çizgilerin arasına karışır zaten.
Ölüm bu yıllarda, bilincin altına ittiğimiz bir düşünce olmaktan çıkar, somut ve tartışılmaz,bir gerçeğe dönüşür.Hayatın bir parçası olarak kabul etmeye başlarız,üzülmemize engel olmaz bu,sadece çok daha gerçekçi olmaya başlamışızdır.Ölüm bizi ziyaret eder nihayet.Burnumuzun dibine dikilir.Bize verileni bizden almak için.Başlanan işi bitirmek için.Çünkü ölüm bu hayat denen şeyin altın vuruşudur. Biz hayata bağımlıyken ,o kriz anını bekler ve son vuruşunu yapar.Biz yığılırken geriye gözlerimizde hayat dediğimiz film şeridi kalır…
Ölüm bu yıllarda, bilincin altına ittiğimiz bir düşünce olmaktan çıkar, somut ve tartışılmaz,bir gerçeğe dönüşür.Hayatın bir parçası olarak kabul etmeye başlarız,üzülmemize engel olmaz bu,sadece çok daha gerçekçi olmaya başlamışızdır.Ölüm bizi ziyaret eder nihayet.Burnumuzun dibine dikilir.Bize verileni bizden almak için.Başlanan işi bitirmek için.Çünkü ölüm bu hayat denen şeyin altın vuruşudur. Biz hayata bağımlıyken ,o kriz anını bekler ve son vuruşunu yapar.Biz yığılırken geriye gözlerimizde hayat dediğimiz film şeridi kalır…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder